Will it go away?

Dziś już trochę przeszło, śmieszne. Śmieszne, ale dalej przede wszystkim smutne. It won't go away, it won't go away? It does go away.

THIS IS A SAD SONG. So sad. Aching like it's more than I can take sad.

Yet, somehow you can take all of this.

Sometimes all I think about is you / John

Ale mam mętlik w głowie. 

Z jednej strony dobrze, jak nie myśli się wtedy o problemach. Z drugiej, niedobrze, że to się dzieje, że coś takiego czuję. Niedobrze. I nie mam zupełnie z kim o tym pogadać. Tylko tu, co najwyżej, sama do siebie. Marna opcja. 

Jednocześnie to przyjemne i przerażające, lekko ekscytujące, ale przede wszystkim to cholernie smutne. Całą drogę, jak wracałam teraz do domu, bite 50 minut, to było mi najzwyczajniej smutno, i to strasznie smutno, taka głęboka, zasysająca melancholia.

Uleciało już te 5 godzin jak miotłą zamiotnął. Dziwnie się czuję. Chyba posłucham sobie zaraz Real Love Song. Czasem bardzo, bardzo potrzebuję tej piosenki. 

By the way, I could drown myself in someone like you, I could dive so deep I'll never come out.

Najbardziej natrętna z myśli, to że pięknie się uśmiecha, coś cudownego. I to poczucie humoru. 

Ale to przechodzi jak grypa, dobrze wiem. Ciężej się wyleczyć z permanentnej głupoty i bezsilności. 

Dobry moment

Leżę sobie i oglądam jakąś lekką bajkę w telewizji. Jem sobie świeżą drożdżówkę z masłem, pyyycha, i popijam herbatką z miodem. Pogoda dziś ładna, w miarę ciepło, idealnie. Chłopak poszedł sobie z chłopakami na piwo, ja dzień wolny od pracy, poza tym czuję się nawet ok. Mimo, że kręci się w głowie, bywa ciężko to znosić, ale da się, zachowując spokój i właśnie delektując się takimi dobrymi momentami jak ten. Doceniam.