Wada korekcyjna

Nawet nie chodzi o moje oczy.
Tym razem zadziała się po prostu jedna z tych najgorszych chwil, w których normalnie nienawidzę siebie w opór i to tak, że wytrzymać się nie da.
Bo nie powinnam po prostu wypisywać tu tych wszystkich popierdolonych rzeczy, które tyle razy przecież tu pisałam. Żeby potem pousuwać w pizdu. Dobrze.
Tylko szkoda, że Dominik raz tu zdążył przeczytać. Masakra najokropniejsza.
Aż dlatego wlazłam jeszcze raz dzisiaj, by znów stwierdzić, jak gówna warte są te wszystkie posty tu. I pokasowałam jeszcze więcej.
I nic zjebanego się już więcej nie pojawi.

Żeby tak raz się nie potoczyły rozwlekle te słowa, które toczę mniej lub bardziej produktywnie

Jak mnie odpręża słuchanie The Cranberries. Uspokaja i pociesza. Nihil novi, przecież niczyja muzyka nie jest tak bliska mojemu sercu w trudnych chwilach.
(Brzmi, jakbym przeżywała teraz jakąś dramę albo zgryzotę, ale nic takiego nie dzieje się; po prostu i kiedyś w przyjebanych chwilach podnosiło mnie na duchu bardzo słuchanie Żurawinek, i teraz gdy ich słucham są jak plaster na moje serduszko. Nawet gdy się nic przyjebanego nie dzieje, a nie dzieje się)
Tak całkiem na luzie. No Need to Argue to wciąż życie.