Nieeeee...!

Tak, wiem, tyle przecież za ten czas mogłam napisać, chociażby jak się potwornie czułam ostatnio, tak, znowu piszczel śmierci dławiąca mnie pod same gardło, znowu coś strasznego się dzieje i w ogóle coraz gorzej - nie tylko ze mną, ale przede wszystkim bo przecież ja to tak odbieram, albo że wczoraj jeden z najcudowniejszych filmów obejrzałam, czyli Me Before You, albo znowu że już chyba umieram tak się wstrętnie czuję, ale nie, ale w ogóle nie, muszę w tym momencie wyżalić się z czego innego, jakkolwiek gdzieś zaplecze mojej świadomości zanosi się na to ponuro pobłażliwym chichotem nad moją małostkowością, chociaż właśnie nie, biorąc pod uwagę jakie to ogromnie ważne dla mnie: zresztą, co ja plotę, po prostu za cztery dni, w środę na tym całym openerze w Gdyni występują Tame Impala, tak, tak blisko a mnie to ominie!! Nie mogę, po prostu nie mogę sobie nie wyobrażać, co by było jakbym tak była w pełni normalna, i zdrowa i obrotna, żebym mogła normalnie pojechać na ich koncert i zobaczyć na żywo, i żebym tak normalnie i w pełni mogła to przeżyć, tak jak potrafię to w samym sercu i sama, bo przecież normalnie to ludzie nawet tak wolą jak koncert i w ogóle, a ja to bym się tylko bała, że dostanę totalnie zawału i histerii i w ogóle zeszłabym tam na miejscu, gdybym w ogóle zdała sobie sprawę, że tak, oto właśnie jest Kevin i TAK!! - oto przeżyję to wszystko właśnie na żywo, i to w ogóle się dzieje na prawdę, a ja mam prawo być z tego powodu po prostu bezgranicznie wdzięczna i szczęśliwa, bo przecież to by było całkiem normalne, prawda?? Już nie mówiąc, jakby tak Pearl Jam... Boże, jak gorąco, gorączkowo okropnie, a jednocześnie, słabo - przecież ja nigdy tam nie będę